Literatuur
(Afbeelding tegoed:
Olivia Howitt
)
Door Lucinda Hawksley20 augustus 2015
De geliefde huisdierraaf van Charles Dickens inspireerde niet alleen de auteur, maar ook andere grote kunstenaars. Lucinda Hawksley vertelt het verhaal van een charismatische vogel.
I
In 2012 verwelkomde de Tower of London twee nieuwe bewoners: een paar raven genaamd Jubilee en Grip. Hun komst vierde het diamanten jubileum van de koningin en de tweehonderdste geboortedag van Charles Dickens. Deze Grip was de derde van de Torenraven die vernoemd werd naar de huisdiervogel van de romanschrijver. Een van zijn voorgangers woonde tijdens de Tweede Wereldoorlog; hij en zijn maat Mabel waren de enige raven die een bombardement op de toren overleefden.
Ik heb mijn vogel bestudeerd en denk dat ik een heel vreemd karakter van hem zou kunnen maken
Grip van Dickens, die een indrukwekkend vocabulaire had, verschijnt als een personage in de vijfde roman van de auteur, Barnaby Rudge. Op 28 januari 1841 schreef Dickens aan zijn vriend George Cattermole: “Mijn idee is om [Barnaby] altijd in gezelschap te hebben van een raaf als huisdier, die oneindig veel meer weet dan hijzelf. Daartoe heb ik mijn vogel bestudeerd en ik denk dat ik een heel vreemd karakter van hem zou kunnen maken.
Helaas, slechts een paar weken nadat Dickens die brief had geschreven, stierf Grip, waarschijnlijk als gevolg van het stelen en eten van verf enkele maanden eerder. De vogel had een vreemde gewoonte ontwikkeld: hij scheurde delen van geverfde oppervlakken (inclusief de koets van de familie) en dronk zelfs een hoeveelheid witte verf uit een blik. Dickens rouwde om zijn verlies en schreef een wrang humoristische brief aan zijn vriend, de illustrator Daniel Maclise, over de dood van de raaf.
Grip van Dickens verschijnt als een personage in de vijfde roman van de auteur, Barnaby Rudge (Credit: Chronicle/Alamy)
Hij vertelde hoe, toen Grip tekenen van ziekte begon te vertonen, de dierenarts werd gebeld en "een krachtige dosis ricinusolie toediende". Aanvankelijk leek dit een positief effect te hebben en de auteur was verheugd te zien dat Grip zijn gebruikelijke persoonlijkheid terugkreeg toen hij de koetsier beet (die gewend was aan de raaf en hem met een goed humeur opnam). De volgende ochtend kon Grip "wat warme pap" eten, maar zijn herstel was van korte duur.
Zoals Dickens aan Maclise schreef: 'Toen de klok twaalf uur sloeg, leek hij enigszins opgewonden, maar herstelde zich snel, liep twee of drie keer langs het koetshuis, stopte om te blaffen, wankelde, riep 'Halloa oude meid' uit (zijn favoriete uitdrukking) en stierf. . Hij gedroeg zich de hele tijd met een behoorlijke standvastigheid, gelijkmoedigheid en zelfbeheersing, wat niet te veel bewondering kan hebben ... De kinderen lijken er nogal blij mee te zijn. Hij beet in hun enkels. Maar dat was spelen.”
‘Intens grappig’
Na de dood van Grip verving Dickens hem door twee nieuwe vogels: een tweede raaf, ook wel Grip genoemd, en een adelaar. De tweede Grip was, Dickens' oudste dochter Mamie schreef in haar memoires, "ondeugend en brutaal", en werd opgevolgd door een derde Grip, van wie Henry Dickens (zoon van de romanschrijver) schreef dat hij zo in staat was om de grote familie van de familie te "domineren". mastiff, Turk, zodat de hond achteruit zou gaan staan van zijn kom en de raaf de lekkerste stukjes vlees van zijn diner zou laten stelen.
Het was tijdens de zes maanden durende reis van Charles en Catherine Dickens naar de Verenigde Staten in 1842 - op welke reis Maclise's portret van de Dickens-kinderen en Grip ook reisden - dat Charles Dickens Edgar Allan Poe ontmoette. In de afgelopen jaren had Poe verschillende lovende recensies over het werk van Dickens gepubliceerd, dus toen Poe om een ontmoeting in Philadelphia vroeg, stemde Dickens daar graag mee in. Er zijn maar weinig van hun brieven bewaard gebleven, maar het lijkt erop dat Dickens aanbood om Poe te helpen een Britse uitgever te vinden (hij was niet succesvol). Poe had genoten van Dickens 'beschrijvingen van de raaf in Barnaby Rudge en was betoverd toen hij ontdekte dat hij gebaseerd was op Dickens' eigen vogel. Poe had Grip in zijn recensie van de roman beschreven als 'intens grappig'.
'Nooit meer'
Hoewel er geen concreet bewijs is, zijn de meeste Poe-geleerden het erover eens dat de fascinatie van de dichter voor Grip de inspiratie vormde voor zijn gedicht The Raven uit 1845. Poe's regels: 'Daar stapte een statige raaf uit de heilige dagen van weleer; / Niet de minste eerbetuiging bracht hij; geen minuut stopte of bleef hij; /But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door' doen denken aan de beschrijving van Barnaby's raaf in hoofdstuk 6 van Barnaby Rudge die 'Na een kort onderzoek van de grond en een paar zijdelingse blikken naar het plafond en naar alle aanwezigen om de beurt... fladderden op de grond en gingen naar Barnaby - niet in een huppel- of loop- of renpas, maar in een tempo zoals dat van een heel bijzondere heer met buitengewoon strakke laarzen aan, die snel over losse kiezels probeert te lopen .”
De meeste Poe-geleerden zijn het erover eens dat Grip de inspiratie was voor zijn gedicht The Raven uit 1845 (Credit: CreateSpace)
Poe's The Raven werd slechts vier jaar voor de mysterieuze dood van de dichter op 40-jarige leeftijd gepubliceerd. Het was meteen een succes en is een van zijn bekendste werken geworden. Ook al was zijn korte vriendschap met Dickens verzuurd, de twee mannen zouden voor altijd verbonden blijven door hun raven. In 1848 schreef de dichter James Russell Lowell: "Daar komt Poe met zijn raaf, zoals Barnaby Rudge, / Drievijfde van hem genie en tweevijfde pure fudge." Dickens eerde de nagedachtenis van zijn onrustige en ongelukkige vriend in 1868, toen hij Amerika voor de tweede keer bezocht. Hij belde Poe's door armoede geteisterde schoonmoeder en gaf haar wat Poe-geleerde Herb Moskowitz omschrijft als "een aanzienlijk bedrag".
Het woord 'dickens' wordt al sinds de 16e eeuw gebruikt als synoniem voor 'duivel'
Het gedicht van Poe en de raaf van Dickens zouden later een van de beroemdste schilderijen van de late 19e eeuw inspireren. In 1891 bereidde de gedesillusioneerde Paul Gauguin zich voor om Frankrijk – en zijn vrouw en kinderen – te verlaten naar het eiland Tahiti. Aan de vooravond van zijn vertrek gaven zijn vrienden hem een afscheidsdiner in Café Voltaire, waar Poe's The Raven werd voorgelezen. Hoewel Gauguin ontkende dat hij door het gedicht was geïnspireerd, noemde hij een van zijn schilderijen uit 1897 Nevermore - het woord dat door de vogel in het hele gedicht wordt herhaald. Op de afbeelding is een neergestreken vogel te zien die waakt over de figuren eronder en in de linkerbovenhoek van het canvas is het woord NEVERMORE geschilderd. In een brief aan zijn vriend Daniel de Monfreid, geschreven in 1897, merkte Gauguin op: “De titel is Nevermore; het is niet de raaf van Edgar Poe die de wacht houdt, maar de vogel van de Duivel.” Hij schreef ook dat hij het schilderij zag als suggestief voor “een zekere woeste luxe van vervlogen tijden”. Gauguins opmerking over de raaf had een ondertoon die hij, als niet-Engelse spreker, niet zou hebben geweten: het woord 'dickens' wordt al sinds de 16e eeuw gebruikt als synoniem voor 'duivel'; Shakespeare gebruikte het in The Merry Wives of Windsor.
Hoewel Gauguin ontkende dat hij door The Raven was geïnspireerd, noemde hij een van zijn schilderijen uit 1897 Nevermore - het woord dat door de vogel in het hele gedicht wordt herhaald (Credit: Paul Gaughin)
Gauguins Nevermore is te zien in het Courtauld Institute of Art in Londen, maar helaas is de verblijfplaats van het originele manuscript van The Raven net zo mysterieus als de omstandigheden van de dood van Edgar Allan Poe.
Na de ondergang van de raaf huurde Charles Dickens een taxidermist in om Grip te vullen en hem in een indrukwekkende kist van hout en glas te monteren. Deze hing hij boven zijn bureau, zodat Grip tijdens het schrijven op hem kon neerkijken. Na de dood van Dickens in 1870 vond er een verkoop plaats van zijn bezittingen en werd Grip gekocht door de Amerikaanse Poe-verzamelaar kolonel Richard Gimbel. De originele Grip, die een romanschrijver, een dichter, een schilder en generaties Yeoman Warders heeft geïnspireerd, is nog steeds te zien in de Free Library in Philadelphia.
Tegenwoordig dwalen Grip, Jubilee en de andere koninklijke raven de hele dag door de Tower of London, onaangedaan door de duizenden toeristen die massaal komen om ze te fotograferen. 'S Nachts slapen de raven in kooien, in paren, om hen te beschermen tegen de hoopvolle Torenvossen (die in het verleden enkele raven hebben gedood, waaronder een van Grip's voorgangers). In de kooien zitten takken om op te zitten en spiegels - omdat men gelooft dat raven een van de weinige dieren zijn die zichzelf kunnen herkennen. De vogels zijn de verantwoordelijkheid van Yeoman Warder Chris Skaife, die geniet van de prachtige functietitel van 'the Ravenmaster'. Je kunt de raven zien die aan zijn geklede jas plukken met hun snavels in het spel, voedsel uit zijn hand eten en naast hem lopen terwijl hij rondloopt.
De huidige Grip is de derde van de Torenraven die vernoemd is naar de vogel van de romanschrijver zelf (Credit: Olivia Howitt)
Er zijn twee populaire mythen die verband houden met de Torenraven: de eerste is van een oude profetie die verordend dat, als de raven vertrekken, de Toren zal vallen; de tweede is dat als gevolg daarvan de vleugels van de vogels worden geknipt om te voorkomen dat ze wegvliegen. We weten zeker dat de tweede mythe niet waar is: ze hebben hun vleugels niet geknipt en kunnen allemaal vliegen. Af en toe zijn individuele raven enkele dagen op avontuur gevlogen, maar ze zijn altijd teruggekomen. De 'oude' mythe zou eeuwen teruggaan, maar is eigenlijk alleen terug te voeren tot de Tweede Wereldoorlog - tot de tijd dat Grip en Mabel op wonderbaarlijke wijze de Luftwaffe overleefden, tegen alle verwachtingen in.
Dit verhaal maakt deel uit van BBC Britain – een nieuwe serie gericht op het verkennen van dit buitengewone eiland, verhaal voor verhaal. Lezers buiten het VK kunnen elk BBC Britain-verhaal zien door naar deGroot-Brittannië startpagina; je kunt ook onze laatste verhalen zien door ons te volgenFacebookEnTwitteren.